Miejski portal informacyjny:
Łowicz, Bielawy, Chąśno, Domaniewice, Kiernozia

Wczoraj na skwerze obok zabytkowej kapliczki św. Rocha przy ul. Mickiewicza w Łowiczu, odsłonięto pamiątkowy kamień poświęcony Błogosławionej Bolesławie Lament, założycielki Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny.
Miejsce to wybrano nieprzypadkowo bowiem właśnie w tej części miasta Bolesława Lament przyszła na świat. Dziś nie wiadomo dokładnie gdzie stał, nieistniejący już dom Bolesławy. Wiadomo jednak, że znajdował się on na peryferiach miasta, na Bratkowicach. Istnieje także kościół pw. Świętego Ducha w którym została ochrzczona i modliła się.

Uroczystość odsłonięcia pamiątkowego kamienia, kończąca obchody jubileuszu 150 urodzin i chrztu łowickiej błogosławionej poprzedziła Msza Święta celebrowana przez Ordynariusza Diecezji Łowickiej ks. bp. Andrzeja Franciszka Dziubę.

We Mszy Świętej uczestniczyli przedstawiciele władz miejskich: Burmistrz Łowicza Krzysztof Jan Kaliński i Przewodniczący Rady Miejskiej w Łowiczu Henryk Zasępa, proboszczowie i księża łowickich parafii, siostry ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny oraz licznie przybyli mieszkańcy Łowicza.

Bolesława Maria Lament urodziła się 3 lipca 1862 w Łowiczu w rodzinie rzemieślniczej, jako pierwsza z ośmiorga dzieci Marcina Lament i Łucji z domu Cyganowskiej. Uczęszczała do rosyjskiego progimnazjum w Łowiczu, które ukończyła ze złotym medalem.

Na życzenie rodziców zdobyła jeszcze w Warszawie kwalifikacje krawieckie i założyła (w Łowiczu) własny zakład, wykazując przy tym duże zdolności organizacyjne, inicjatywę i przedsiębiorczość. Mając 22 lata, wstąpiła do organizującego się w konspiracji bezhabitowego Zgromadzenia Rodziny Maryi.

Była gorliwą zakonnicą. Pracowała na różnych placówkach zgromadzenia w Warszawie, Sankt Petersburgu, Odessie, Iłukszcie i Symferopolu na Krymie, pełniąc funkcje wychowawczyni i nauczycielki w szkołach podstawowych. Jednak przed złożeniem profesji wieczystej, za radą spowiednika powróciła do domu rodzinnego w Łowiczu.

Po śmierci ojca z całą rodziną przeniosła się do Warszawy, gdzie poświęciła się pracy społecznej - objęła kierownictwo domu noclegowego na Pradze, troszcząc się nie tylko o ich zabezpieczenie materialne, ludzi bezdomnych ale i o ich odnowę moralną.

W czasie jedenastoletniego pobytu w Warszawie zabiegała o rozwój swego życia wewnętrznego pod kierunkiem o. Honorata Koźmińskiego i za jego sugestią w 1903 r. udała się na Białoruś, do Mohylewa nad Dnieprem. Tam w 1905 r. założyła Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, którego celem jest wspomaganie dzieła zjednoczenia chrześcijan i umacnianie katolików w wierze.

W 1907 r. m. Bolesława z całą wspólnotą przeniosła się do Petersburga, gdzie rozwinęła szeroką działalność oświatowo-wychowawczą. W myśl wytkniętego sobie celu szczególną troską otaczała młodzież, by uchronić ją przed utratą wiary i polskości. Już w 1913 r. poszerzyła działalność zgromadzenia na Finlandię, zakładając internat dla młodzieży żeńskiej w Wyborgu.

Trudna sytuacja zgromadzenia po rewolucji październikowej w 1917 r. zmusiła Bolesławę do opuszczenia w 1921 r. Petersburga i powrotu do Polski. Po kilkumiesięcznym kierowaniu pracą sióstr na Wołyniu w 1922 r. założyła dom w Chełmnie na Pomorzu.

W latach 1925-1935 matka Bolesława przebywała w klasztorze w Ratowie koło Radzanowa. Z powodu podeszłego wieku w 1935 r. zrzekła się obowiązków przełożonej generalnej. Decyzją nowej przełożonej m. Bolesława została przeniesiona z Ratowa do Białegostoku, gdzie w ciągu czterech lat otworzyła dwa przedszkola, szkołę zawodową i gimnazjum.

Z jej inicjatywy siostry objęły pracę w dwu internatach, w stołówce, domu noclegowym i otoczyły opieką więźniów. II wojna światowa przyniosła dotkliwe straty w działalności Zgromadzenia. Większość placówek zostało zlikwidowanych, a w tych, które pozostały matka Bolesława, jako przełożona, zmieniała formy pracy, dostosowując je do potrzeb czasu.

Dla dzieci bezdomnych przeznaczyła jeden z domów Zgromadzenia w Białymstoku. Dzieliła się z nimi skromnymi zapasami domowymi. Zorganizowała też tajną szkołę polską, którą prowadziła pod pretekstem przygotowania dzieci do spowiedzi i Komunii Świętej.

W 1941 r. m. Bolesława została sparaliżowana. Zmarła 29 stycznia 1946 w Białymstoku, przeżywszy 84 lata. Jej zwłoki przewieziono do klasztoru w Ratowie i pochowano w krypcie pod kościołem św. Antoniego. Proces beatyfikacyjny matki Bolesławy został przeprowadzony w latach 1973-1991. 5 czerwca 1991 papież Jan Paweł II dokonał w Białymstoku beatyfikacji Bolesławy Lament, w czasie IV Pielgrzymki do Polski.

W październiku 1991 r. relikwie błogosławionej Bolesławy zostały uroczyście przeniesione z Ratowa do nowo wybudowanego sanktuarium jej imienia, w Białymstoku przy ul. Stołecznej 5.